Σήμερα, αύριο, χθες

Είναι φορές που θα θελα
να επιστρέψω σπίτι ζωντανός.
Να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου
ή να παρακαθίσω οπουδήποτε
ικανός να αντικρίσω το λευκό.
Να μπορέσω κάτι να γράψω
ή να τελειώσω κάτι που είχα αρχίσει.
Να καταφέρω να σταθώ απέναντί σου,
στο πλάι σου, πίσω σου, κάτω σου
ή να σε αφανίσω στη σκιά μου,
μέσα σου.

Ειλικρινά και ξεδιάντροπα
η καθημερινότητα γίνεται τρέλα.
Προτεραιότητες μπήγονται και ξεμπήγονται
σε στήθια γόνιμα, χιλιοσκαμμένα.
Συμπλέγματα ακροβασιών πνιγμένα στο τώρα
διεκδικούν ανεξαρτησία,
μα οι δαμαστές δεν είπαν ακόμη
την τελευταία τους λέξη.

Πασχίζω για μια ακόμη ανάσα,
να συνεχίσω το φευγιό μου.
Αιωρούμαι και τερματίζω στην αγκαλιά του χάους
πετώντας τις λέξεις έξω απ την πόρτα
σε κενούς διαδρόμους.
Αν τυχόν και μπλεχτούν το πρωινό στο βήμα σου
κάνε μου χάρη και μάζεψέ τες για μένα.

Θύμισέ με .

Νίκη σε χαμένο έδαφος

Τα σύννεφα, ακίνδυνα σκυλιά,
στων ανέμων τα θέλω αφημένα,
φόβου δεν μοιάζει να παίρνουν τη μορφή .
Φόβου μορφή παίρνει μονάχα η αλήθεια.
Και η βροχή μιλάει τη γλώσσα της
και δίνεται.
Ατάκες δανείζεται  δικές της,
γιατί αυτή υπήρξε από πάντα ∙
και δίνεται.
Οι στέγες ξεπλένονται,
το αίμα όχι.
Τα χρώματα υποχωρούν,
τα χώματα σκεπάζουν.
Τα φράγματα ασφυκτιούν,
ενίοτε πέφτουν.
Τι κι αν επέζησες ;
Δεν είσαι ο ίδιος.
Τα μάτια αλλάξανε συνήθειες.
Το πρόσωπο συσπάται πρόωρα. Καταιγίδες .
Περίσσια η θλίψη τα ποτήρια γεμίζει.
Γιορτάζουμε απόψε.
Αυτή, τη μία ώρα.

Το είδος μας ή κάτι τέτοιο

Κάποιος γνωρίζει
πως κάποτε όλα καταστράφηκαν.
Κάποτε όλοι έζησαν το μύθο τους,
εκτός από αυτούς που δεν κατάφεραν να γεννηθούν.
Και δεν μιλώ για τον έρωτα,
τις διαφορές μας τις έχουμε λύσει.
Η πόλη κοιμάται.
Τα πεζοδρόμια βρίθουν κατάνυξης
και οι αγέρηδες ρίχνουν τα μυαλά στο πρόσωπό σου.
Τα σκουπίδια μας πρόλαβαν.
Το σώμα αμύνεται.
Οι τζαμαρίες δε λεν να ραγίσουν
και τα τρένα δεν γύρισαν για μας.
Οι κεραίες προφητικά ανταλλάσουν μηνύματα,
μυστικά στη νάρκη ενός αιώνιου χειμώνα.
Αυτοί που βάφτισαν την Ήβη
μας είχαν προειδοποιήσει ∙
μόνο οι καμηλοπαρδάλεις θα διαφύγουν
του απαγχονισμού
και η αγάπη πάντα θα λιώνει.

Καλοκαίρι

Αδυνατώ να σε μισήσω,
παρά μόνο στιγμιαία.
Αδυνατώ τη στιγμή να χρονομετρήσω
και τα ελαττώματα αυτά να συνθέσω σε νόημα.
Αδυνατώ να αναπαράξω τα παραγόμενα
και για λέξεις γραμμένες
σε τζάμια ιδρωμένα δεν είναι καιρός.
Καλοκαίρι.
Έξω φυσάει μούχλα και θειάφι.
Οι τυφλοί ζούνε παλεύοντας με το σκοτάδι τους.
Οι μουγγοί σωπαίνουν στη σιγή τους ∙
κι εγώ μετράω τις στιγμές που σε έχασα.
Kαι πώς να σε ψάξω σε θάλασσες κόκκινες,
που άλλοι νόμισαν για δρόμους;
Το ξέρω πως ο θάνατος δεν έχει χρώμα,
παρά μόνο μια τελευταία ανάσα.
Καλοκαίρι.
Οι σκόνες θα ποτιστούν,
θα ηττηθούν,
θα κατακάτσουν.
Σηκώστε τους ώμους να θερίσουμε.
Άλλη μία χαμένη σοδειά αρκεί
τις φωτιές να ταΐσει.

Τελικά το μόνο σίγουρο είναι το μέλλον.

Οι παρθενικοί μας υμένες θα εκλείψουν.
Γαμημένοι από τη μήτρα της Μάνας μας,
που μας αγάπησε πριν από όλα,
το αίμα μας θα εκλείψει ∙
συμβαίνει ήδη.
Δεν θα υπάρχει πρώτη φορά,
μόνο τελευταία ∙
δεν θα πονάει.
Τα μάτια δεν θα βλέπουν,
θα σημαδεύουν και θα τρυπάνε.
Τα χέρια δεν θα αγγίζουν, θα γδέρνουν.
Στις καρδιές θα υπάρχει θύρα γρήγορης πρόσβασης
και αφαλούς κατάργησης υλικού.
Χύτρες ταχύτητας θα ψέλνουν επικήδειους.
Θα φοράμε οθόνες.
Θα τρώμε νούμερα, συμβαίνει ήδη,
και θα χέζουμε αλγόριθμους.
Παρ’ όλα αυτά θα συνεχίσουμε να είμαστε άνθρωποι.

 

ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΟΝ ΝΕΙΛΟ

Κόρες του κόσμου προικισμένες,
του κόσμου νύφες
πλέουσες σε πέλαγα ευθανασίας.
Κόρες με βλέφαρα αειθαλή,
νύχια γαμψά ωσάν αρπακτικών.
Γονατιστές τις βρήκε η μοίρα στο κατώφλι.
Πλάνη τις πότισε, ευχή και κατάρα.

Περιχαρής θίασος με καπέλα ψηλά
και φουστάνια μονόχρωμα.
Από τόπο σε τόπο
το δίκαιο του κόσμου, κουβάρι ατύλιχτο.
Εχθρός και σωτήρας
το πρόσωπό σου, τα πρόσωπά τους.

Καθρέφτες γνέφουν καταφατικά,
αποσιωπούν χρόνους μελλοντικούς .
Παραμύθια για μεγάλους
προβάλλονται σε οθόνες πολλαπλών διαστάσεων.
Ένστολοι πρίγκιπες.
Φιλιά πουλημένα.

 

Μπαλκόνι Με Θέα

Νέοι γείτονες
Καινούριοι μπάτσοι
Καινούρια  αμορτισέρ
Νέα μίση
Αντικλείδια
Διέρρηξες τη ζωή, ξανά
Νέοι τρόποι
Ακονισμένες λεπίδες
Πίνακες ανακοινώσεων
Το πάρτυ που έφευγε
Νομάδας κατά συρροή
Εσύ και ο κόσμος σου
Καινούριες απέναντι κουρτίνες
Νέοι άγνωστοι πίσω τους, δίνουν ζωή
Ζωή σε ετοιμότητα
Καλύτερα
Δεν είσαι μόνος, έτσι κι αλλιώς
Καινούριοι διάδρομοι
Μοντέρνοι πονοκέφαλοι
Νέο ταβάνι κοιτάς
Μιαν άλλη άποψη
Μπαλκόνι με θέα
Καινούριο χορτοκοπτικό *
Αυτή τη νέα μέρα
Υπογραφές εκ νέου
Καινούριες πισώπλατες γκριμάτσες
Μόνο τα μαύρα σου γυαλιά έμειναν ίδια

 

Η ΦΎΣΗ ΠΟΥ ΉΘΕΛΕΣ

Μου  ‘πες πως ήθελες λίγη απ’ την έρημο,

για να μη νιώθεις μόνη,

αλλά να είσαι.

Μα κι εκεί η γη θα σ’ αγαπούσε.

 

Ήθελες λίγη απ’ τη θάλασσα,

για να κρύβει τον κόσμο εμπρός σου 

σαν φουρτουνιάζει.

Μα και το κύμα αμύνεται πριν χιμήξει.

 

Ήθελες λίγο απ’ τα βουνά,

στις πλαγιές τους δάκρυα να κυλούν

και να χάνονται.

Μα κι εκεί ο χρόνος

τα πάντα παγώνει,

μέχρι το βάρος να νιώσει ασήκωτο.

 

Ήθελες πολύ απ’ τους κάμπους

με ηλιοτρόπια γεμάτους,

μάτια χαρούμενα,

πνοές απ’ την πνοή σου.

 

Απόψε είναι όλα δικά σου.   

Νεκρό Σημείο

Χαμογελούσα καθώς με ξόδευες

στο απόγειο της φτιάξης σου.

Το στόμα μου στέγνωνε

αποβάλλοντας κάθε  ελάχιστο τελευταίο υγρό,

που παρήγαγαν οι σιελογόνοι αδένες μου.

Στο νεκρό σημείο σε συναντώ και ταυτίζομαι.

Μνήμες γαργαλάνε γλυκά τους κροτάφους μας.

Αρχίζει η πτώση.

ΣΟΥΠΕΡ ΗΡΩΕΣ

Το απόγευμα κυλούσε όμορφα
ακούγοντας πανκ ροκ.
Εσύ πίστευες πως είμαι κάποιος
σούπερ ήρωας, ο Άιρον Μαν ίσως,
μιας και σιδέρωνα σώβρακα, κιλότες,
τζιν και ρούχα του σπιτιού.
Αλλά δεν είμαι.
Όμως και τα τζιν, λένε κάποιοι ,
δεν χρειάζονται σίδερο.