Ο ήλιος διέταξε τις σφαίρες

Σβηστός κατηφορίζω την άδεια λεωφόρο
Δεν απολαμβάνω κάποια αναπνοή
Δεν προσπαθώ καν
Μόνη κλίση αυτή του δρόμου
Ούτε ψίθυρος
Ζούγκλα
Πίσσα, καλώδια και διαγράμμιση
Νεκρές επιγραφές
εις το όνομα του πατρός
Οι υιοί ακολουθούν
Ακολουθούν και φαντάζουν επικίνδυνοι
και πιο επικίνδυνοι
Εξαπλώνονται γρήγορα
πιο γρήγορα κι απ αυτούς που ανάγκη δεν έχουν το υ για πρόθεμα
Ο ήλιος συνεχίζει να οπλίζει
Τα μαυρόρουχα σκίζουν τη σάρκα
κάθε που ελαφρώς τα τσιμπάω
για να βρω ανακούφιση
Τα καλά μου πουκάμισα τα ΄χω κάψει εδώ και καιρό
προσπαθώντας να παρατείνω το θάνατο
Πιο πολύ νοσταλγώ εκείνο το ροζ
με το μοτίβο που μου ΄φερνε ζωή
Το ξέρω πως καρφί δεν σου καίγεται
και συνεχίζω να κατηφορίζω σβηστός τη νεκρή λεωφόρο
Δεν έφτασα κάπου
Στάθηκα στο φανάρι και παριστάνω τον άμορφο
Πού είσαι;

αύγουστος ( πάντα )

Ληγμένα σύνορα
ξαποστέλνουν κοπάδια
στα σφαγεία του αύριο
Εκεί που δεν τόλμησες
να κρατηθείς ζωντανός
Εκεί που διάλεξες να πεθαίνεις
για να υπάρχεις
Εκπνέοντας  ευχολόγια
της μοίρας προστάτες
Χωρίς ψυχή
Μονάχα με δίψα
Της άφεσης αμαρτιών έρμαιο
Της πολυτάραχης εξουσίας
του είναι σου σκοπός

 

σιωπή

αναγκάστηκα να μιλήσω
για να ακουστώ
και χρησιμοποίησα όλες αυτές τις λέξεις
που σημαίνουν πως μιλάω
και συ ακούς
μα και συ το ίδιο έκανες
με όλες αυτές τις λέξεις
που σημαίνουν πως υπάρχει κάτι να πούμε
μέχρι που ο θόρυβος μεγάλωσε τόσο πολύ
που αναγκαστήκαμε να κλείσουμε τα μάτια