Το σπίρτο ( Μια φορά )

Το ‘φερα στα τρία μου δάχτυλα,
αυτά τα κατάλληλα για του σταυρού το σημείο.
Έσυρα το πρόσωπό του στην άγρια πλευρά
της σύντομης ύπαρξης του, που είχε ήδη αποδεχτεί
κι αφού έκαψα πρώτα το εν λόγω σημείωμα
άναψα με την ίδια φωτιά το τσιγάρο που μου χρωστούσε.
Η νύχτα έσερνε το βήμα της.
Το ρολόι στον γνώριμο μονότονο σκοπό του.
Όλα να βιάζουν τη φύση μας ∙
ακόμα κι εσύ να αρνείσαι
να μ’ αντικρίσεις χωρίς τον καθρέφτη ανάμεσά μας.
Ελάττωμα η κάθε απόλαυση.
Δεν ξέρω αν μου ‘χουν μείνει άλλες δυνάμεις
πέρα απ’ αυτά τα δυο λόγια,
που ανίκανος στάθηκα να αφανίσω,
μα κάνε μου τη χάρη …………….
για ό,τι θα ‘θελες να δεις να καίγεται.

Stop

Στο δρόμο που πετάω το τελειωμένο μου τσιγάρο
καθ’ οδόν για τη δουλειά
δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα.
Είμαι πάντα αυτός που σταματά καθώς διασταυρώνεται.
Είναι πάντα ένα σπίτι παλιό, καλοφτιαγμένο
δυο μαγαζιά που πουλάν υποσχέσεις
κι ένα τρίτο που ζυγιάζει τα βάρη του κόσμου.
Κανείς δεν κοιτάζει το δρόμο
και κανείς δεν του μοιάζει.
Πετάω το αποτσίγαρο κι ανεβάζω το τζάμι.
Πιο κάτω…
Μυαλά που σταλθήκαν για καλούπωμα
επιστρέφουν στην αρχική τους μήτρα
πασχίζοντας άτσαλα να βρουν που ανήκουν.
Δε νοσταλγώ στιγμή.
Αν σταθώ τυχερός θα βρω τη θέση μου
ανάμεσα στα παρκαρισμένα κιβώτια
που μεταφέρουν τον πλούτο της γης.
Αυτά τα κορμιά που οργιάζουν χωρίς ίχνος ∙
μόνο σκουπίδια.
Θα στάξω σταγόνες στα μάτια μου
για να με βλέπεις καλύτερα
γιατί βαρέθηκα να σου λέω ¨όλα καλά¨
θα πάρω τον χρόνο μου
και θα μπω
.
.
.
Όλο το γαμημένο βράδυ σε μια διασταύρωση

2 + 1 = 4

Έχεις δει με πόση μανία μουτζουρώνω ένα ποίημα;
Όχι, πώς να το δεις_;
Μετά με ρώτησες για μοναξιά.

Εκ των υστέρων

Τις μέρες του καρναβαλιού
μη φοράς το κίτρινο γιλέκο
Γίνε δέντρο, πίνακας ή χρώμα
Γίνε πορτραίτο
Γίνε τουλάχιστον εσύ για ένα βράδυ
Μόνο μη φοράς το κίτρινο γιλέκο
Τι απομυθοποίηση αυτή της εποχής μας;
Πόσες δικαιολογίες;
Πόση διασκέδαση ακόμη στο φινάλε;