Rustώνη

Αέρινος θίασος υποκλίνεται
σε κάθε νεκρό σημείο τη πόλης
Μηδέν γραμμάρια
Άνεργες οι μηχανές, οι κάδοι
οι τέντες, τα ψηφιδωτά
Ο ουρανός έχει κατέβει
Χελιδόνια γυροπετούν πάνω απ’ τις πολυκατοικίες…
Τι είδους θάνατο και σήψη να κρύβουν αυτά τα κτήρια;
Ο Θεός έμεινε σπίτι
Ονειρεύομαι θάλασσα
και η μπίρα είναι όσο κρύα θα έπρεπε

Ο Θεός κι ο γείτονας (ένα ποίημα για τον Μπουκόφσκι… και τον γείτονα)

Έχω έναν γείτονα που μου θυμίζει τον Μπουκόφσκι
Καθώς παρκάρει άτσαλα χωρίς να νοιάζεται
Κλειδώνοντας την πόρτα του οδηγού
φτύνοντας και κλάνοντας  χωρίς να νοιάζεται
Καθώς παράδοξα διασχίζει το δρόμο,
απέναντι
για το μικρό ισόγειο,
μ’ ένα μπουκάλι αλκοόλ σχεδόν αγκαλιά,
για να ξεβγάλει το βράδυ του

Έχω έναν γείτονα που μου θυμίζει τον Μπουκόφσκι
Δε νομίζω πως του μοιάζει
Μόνο που κρύβει μια καλοσύνη στο βλέμμα
και κάμποση κόλαση να τρέχει πίσω
Μόνο που ο γείτονας μπορεί να σε κρατήσει στη ζωή∙
αν τύχει…
Κι ο Μπουκ το κάνει χρόνια τώρα

Βία ( a taste of )

Κανείς δεν κατεβαίνει στις γειτονιές
Κανείς στην πλατεία, στα προαύλια των σχολείων…
Μόνο  φόβοι και  μνήμες,
περήφανα να διηγούμαστε ∙
σαν να θέλανε να μας σκοτώσουν
μα τους προλάβαμε

Παίζει ένα τραγούδι
Κανείς δεν ακούει

“…we keep diving into the flames
and we can go much deeper…”           χ2

Κανείς δεν ακούει το τραγούδι
Το τραγούδι δεν υπάρχει
Το τραγούδι συμβαίνει

Σε μικρή ακτίνα γύρω όλα συντρίβονται
Βγάζω να γράψω δυο στίχους ∙
να εξασφαλίσω τον αυριανό μου πονοκέφαλο,
να δω τι θα ‘χει απομείνει αύριο απ’ όλα αυτά

 

Dream

I think i am the light, sometimes,
i must be a fool.
A free man,
following the river
back to its spring.
Curses are over and the moon is floating.
Sometimes i think I could fly.
Oh! What a big sleep.