Ο Θεός κι ο γείτονας (ένα ποίημα για τον Μπουκόφσκι… και τον γείτονα)

Έχω έναν γείτονα που μου θυμίζει τον Μπουκόφσκι
Καθώς παρκάρει άτσαλα χωρίς να νοιάζεται
Κλειδώνοντας την πόρτα του οδηγού
φτύνοντας και κλάνοντας  χωρίς να νοιάζεται
Καθώς παράδοξα διασχίζει το δρόμο,
απέναντι
για το μικρό ισόγειο,
μ’ ένα μπουκάλι αλκοόλ σχεδόν αγκαλιά,
για να ξεβγάλει το βράδυ του

Έχω έναν γείτονα που μου θυμίζει τον Μπουκόφσκι
Δε νομίζω πως του μοιάζει
Μόνο που κρύβει μια καλοσύνη στο βλέμμα
και κάμποση κόλαση να τρέχει πίσω
Μόνο που ο γείτονας μπορεί να σε κρατήσει στη ζωή∙
αν τύχει…
Κι ο Μπουκ το κάνει χρόνια τώρα