Οκτώβριος 2019 – Περνώντας με πορτοκαλί

Δύο ποιήματα πιο πέρα (ένα εκτός εποχής, ένα πάντα επίκαιρο)

(Άνοιξη, μετά τη βροχή)

I ποίημα

Άνοιξη, μετά τη βροχή…
Το χώμα εύφορο, μαλακό,
εύπλαστο σαν νέα ζωή.
Πράσινη μικρή όαση παίρνει το μάτι σου
στα κίτρινα φώτα της πιλοτής,
ξάγρυπνα κι άψυχα.
Επιστροφή.
Πίσω από μια Παναγιά ένα ροδοπέταλο
πεσμένο, μωβ∙
τέσσερις τα ξημερώματα.
Ο φάρος του απορριμματοφόρου
χρωματίζει τους τοίχους
έξω απ’ το υγρό ακόμη παράθυρο.
Ντυμένα τα σπίτια γύρω
περιμένουν την αυγή.
Και ξάφνου έρχονται στο νου ψυχές
που λησμόνησαν τις λέξεις.
Ποια άνοιξη να ονειρεύονται του κόσμου ετούτου
οι απορριφθέντες
που δεν γνωρίζουν τώρα εποχές, επιστροφή∙
μόνο πόλεμο;
Άνοιξη, μετά τη βροχή…
Κάποιοι ουρανοί δεν έχουν πια χρώματα.

20/04/2019

* πρώτη δημοσίευση εδώ https://exitirion.wordpress.com/2019/05/28/vasilis-nikolopoulos-1poem/

(Ο Άνθρωπος ενώπιον του θανάτου)

Εσύ

Η νοτισμένη σου αύρα
Αυτή η μισαλλόδοξη ομορφιά σου
Ποιο δάκρυ λευκό
να προσβάλει τον μανδύα σου
καθώς μοχλεύεις το αύριο
Εσύ
Το σίγουρο του μέλλοντος φιλί
Αυτή η Θεία συνάντηση
που δεν σε αρνήθηκε
Εσύ
Τρομερέ επιστάτη
που μια μέρα δεν έλειψες
δηλώνοντας ασθένεια
Εσύ
Εραστή των ονείρων
που κρεβάτι δεν γνώρισες
μα σε νιώσανε οι έφηβοι
απ’ τα σανίδια τους
τους ρόζους να ρουφάς
Εσύ
Που τη ζωή λάτρεψες
σαν χαμένη πατρίδα
Πες μου,
θες να μιλήσουμε για ήττες;

8/11/2018

* πρώτη δημοσίευση εδώ https://surrealistsalonik.wordpress.com/2018/12/03/%ce%bf-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%bd%cf%8e%cf%80%ce%b9%ce%bf%ce%bd-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b8%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%83%cf%8d/

* το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στο περιοδικό «ΚΛΙΒΑΝΟΣ» – επιθεώρηση γραμμάτων και τεχνών – Υπερρεαλιστική Ομάδα Θεσσαλονίκης,εκδόσεις ΡΩΜΗ

Προσωπική Χρήση

Δειλή και αδίστακτη ∙
η μάζα.
Τρέφει επιθυμίες και βουρκώνει ∙
σαν προδότης Aπόστολος.
Αυτή η βλέψη στο σύντομο,
ενώ ευδοκιμεί η υποψία κι ο θάνατος.
Άγνωστοι εις τους αιώνες
των αιώνων.

Χτες βράδυ

Ήταν ένα βράδυ καλό
Για μας
Για μας που δεν ζούμε πλάι σε συντρίμμια
Και συντρίμμια γινόμαστε
Χθες βράδυ ήπιαμε σαν άνθρωποι
Χωρίς κανιβαλισμούς
Ευγενικοί
Μυστήριοι
Ωραίοι
Χθες βράδυ, ήταν ένα βράδυ καλό
Για μας που κάναμε τις ζωές μας εθνικές οδούς
Σπαρμένες διόδια
Νυσταλέες ευθείες και σύραγγες
Σκαμμένη γη
Κούφιο σώμα
Να πάμε πού;
Γλυτώσαμε από πτώσεις
Κύματα οπαδών
Κακά τραγούδια
Κι όσο κι αν διαφωνήσαμε
Ό,τι ειπώθηκε ήταν σωστό
Τις απειλές δεν τις γλυτώσαμε
Τη βγάλαμε όμως καθαρή
Κι οφείλω εδώ να το παραδεχτώ
Υποχωρήσαμε
Κι αναρωτιέμαι τώρα, ο κουτός, καθώς απολαμβάνω μια μπύρα
Που σκατά κρύβεται το ιδανικό;

Θραύσματα και άλλες επικίνδυνες λέξεις

¨Θα πρέπει να κόψουμε τα χέρια τ’ αρχηγού¨ ,είπε ο τρελός. ¨Μα για να τον πάψουμε θα χρειαστούμε μια νέα στρατηγική¨, σίγησε η φωνή μέσα του.

Σκέψεις
Αντέχουμε κι άλλο,σίγουρα.
Άλλη μια φορά.

Ρουτίνα
Γλυκό αγκυροβόλι σε λιμνάζοντα ύδατα.

Πραγματικότητα
Πάντα με ¨φ¨ κεφαλαίο.

Φυσική
Αιτία θανάτου.

Όνειρα
Στοιβαγμένες προσεγγίσεις του μέλλοντος
σε βόθρους καμουφλαρισμένους.

Κλέψε τις λέξεις και ξέχνα το στυλ. Η ιδέα δεν αντιγράφεται.
Κράτα τον εαυτό σου όμηρο κι άσε τους άλλους να χαλεύουν ελευθερία.
Στη Χώρα των ζωντανών η μυσταγωγία είναι μια άγνωστη.

Ηθικό
Σεργιανάει σκοντάφτοντας σε γούβες περίτεχνα αφημένες ∙
σαν το παιδί.

Άνοιξη
Ένας κούκος μόνο την ώρα μπορεί να φέρει.

Μαζί
Αλλεπάλληλος κορεσμός.

Επανάληψη
Μήτηρ απαισιοδοξίας.

Προσκύνα (καλύτερα) στον νιπτήρα της τουαλέτας σου, τρεις φορές τη μέρα. Ολημερίς στα γόνατα όλο και κάποιο πρόβλημα θα προκύψει.

Δοκιμές

Αφορμή για ό,τι ακολουθεί στάθηκε η ποίηση του Γιώργου Φιλιππίδη, κάποιες χαμένες ώρες και η κουβέντα ενός φίλου. Η μουσική από πίσω είναι του Johnny Thunders.

Όλα μοιάζουν ηλεκτρικά και αποφορτισμένα. Άνθρωποι ψάχνουν τα σκουπίδια για ένα μέλλον απρόσιτο. Στην ερώτηση ¨πώς είσαι;¨, θα απαντούσα, ¨καλά¨. Πίνω νεράκι ακριβό εκτός ψυγείου από αρχές Σεπτέμβρη. Έχει αρχίσει και δεν μ’ αρέσει ο Χειμώνας και ούτε το Καλοκαίρι. Τη βρίσκω Άνοιξη και Φθινόπωρο ∙ μία μέσα, μία έξω δηλαδή. Δεν έχω νιώσει να μισώ τίποτα στη ζωή, πέρα από κάτι σύμβολα. Συνήθως μ’ ενοχλεί ο λαιμός μου και όποιο άλλο ελάττωμα θεωρείται πλέον μόνιμο, κυρίως σωματικά. Όταν είμαι πιωμένος νιώθω καλά, την άλλη μέρα χάλια. Μία μέσα, μία έξω. Δεν μπορεί ένας ελεύθερος άνθρωπος να μην χαρακτηριστεί. Τόσο, και πόσο απαραίτητη, μια ταυτότητα πέραν του ¨είναι¨ ; Θα πρέπει να καταχτήσουμε μιαν ιδιότητα. ¨Άνθρωπος εστί ον ευφυές¨. Τα ζώα θα ‘πρεπε να μας είχαν ήδη απορρίψει. Πάντα θα πρέπει να υπάρχει κάποιος που να μας πιστεύει. Έχω μια τσέπη τρύπια, μες ’ την οποία χάνονται αναπτήρες, πουρμπουάρ, και σημειώσεις το επιχειρούν, μα δεν το καταφέρνουν καθώς τα λόγια μου δεν έχουν καμία βαρύτητα. Γράφω μαλακίες, για να περνά η ώρα και να δουλεύω το μυαλό. Γράφονται ποιηματάκια εύστοχα μες τη ρουτίνα ( κι αν τολμούσα μια λέξη από λάθος θα ‘λεγα εύστιχα), η πρόζα όμως θέλει δρόμο, και αν δεν ήταν η τράπεζα θα ήταν ο γιατρός, που είπε κι ένας φίλος, μπορεί και τα δύο, λέω τώρα εγώ. Σ’ αυτή την πόλη ίσως τίποτε να μην επέστρεφε αν ξάφνου κόπαζε η βροχή, καθώς αφουγκράζομαι απ’ την τυφλή κρυψώνα μου τους ανθρώπους, τα κτήρια, τα ι.χ., που αρμαθιάζονται χωρίς ποτέ να προσφέρουν την απόλαυση του καπνού. Σ’ αυτή τη χώρα όσοι ακόμη ανασαίνουν θα βγούνε όλοι δυο βήματα μπροστά. Στο τρίτο θ’ ακουστούν οι πυροβολισμοί.

(στο ένα έτσι)