Ένα για τη μπάρα

(στο ένα έτσι)

Μια πανδημία μόνο από μια προηγούμενη μπορεί να σε σώσει. Είναι σαν να σκοτώνεις το hangover σου αποφασίζοντας να πιεις ξανά. Μόνο που εδώ έχεις την επιλογή ή έτσι νομίζεις. Η θέση πως όταν ένα κακό σε έχει ήδη βρει οτιδήποτε άλλο θα σε αφήσει ανέγγιχτο απορρίπτεται και μόνο ως ουτοπική μπορεί κάποιος να την χαρακτηρίσει.

Όταν θα βρεθούμε στο δρόμο σίγουρα θα ξαναγελάσουμε κοιτώντας ο ένας τον άλλο κατάφατσα. Θα έχει μείνει κάτι άλλο εκεί έξω που να αξίζει; Έστω μια μπάρα που να σερβίρει φθηνά;

Ο λόγος για να αποδεχτείς οποιαδήποτε πρόσκληση ή πρόκληση είναι ο ίδιος για τον οποίο μπορείς να την απορρίψεις, εφόσον έχεις αναγνωρίσει στο πρόσωπό σου το μεγαλείο του αδιεξόδου που σου χαρίστηκε.

99

Κάθε δυο μέρες
γυρίζω δυο ολόκληρες φορές δεξιά
το κλειδί στην πόρτα
Η έξαψη της κίνησης καίει τους μυς των ποδιών μου,
κι αυτό είναι όλο
Κάθε μία όμως νύχτα
τσεκάρω αν έχω κλειδώσει
Κάθε δυο μέρες
συναντώ ό,τι ποτέ δεν μου έλλειψε
Για να πω την αλήθεια
δεν μου ‘χουν λείψει πολλά
απ’ το καραγκιοζιλίκι που καταντήσαμε τη ζωή
εκεί έξω
Κανά δυο φίλοι
και το να πηγαίνω τα παιδιά στο σχολείο,
για να βρουν τους δικούς τους
(Αλλού είναι το θέμα)
Κάθε δυο μέρες ανάβω θερμοσίφωνα
για να ξεπλύνω την απόρριψη
Ο πλανήτης έχει αρχίσει να συνέρχεται,
παρομοίως και το ph της επιδερμίδας μου
Κάθε δυο νύχτες
βάζω και πίνω απ’ το ουίσκι της πλάκας
που ψώνισα στην αγορά,
όπου η πόρτα εξόδου ήταν σφραγισμένη
και όλοι βγαίναμε απ’ την είσοδο
Όπως μπήκες θα βγεις , σαν να σου λέει ∙
άδειος και ακόμη χειρότερα
Κάθε δυο νύχτες,
που τελικά κλειδώνω,
σαν άλλος πολιορκημένος
προσπαθώ να θελήσω την έξοδο.

Δυο ποιήματα

Προσευχή

Ίσως να μην μπορείς να διαλέξεις ζωή
γιατί δεν μπορείς να διαλέξεις εποχή
Έτσι ήταν και έτσι θα ‘ναι
Κανένας δεν θα σε ρωτήσει
Απ’ την αρχή
Είσαι μια συνέχεια,
Είσαι Η συνέχεια
Το δώρο του ανθρώπου στον άνθρωπο

Μου λέει πως φοβάται για τα παιδιά,
«κλαίω για την εποχή που μεγαλώνουν»,
κι έχει δίκιο

Πώς να διαλέξεις ζωή
όταν δεν μπορείς να διαλέξεις ένα ουίσκι;
Πώς να διαλέξεις ζωή
όταν τα μάτια  σού χρησιμεύουν απλά για να βλέπεις;
Πώς να διαλέξεις ζωή
όταν δεν έχεις έστω κι ένα αγαπημένο χρώμα,
ένα τραγούδι;
Και το χειρότερο,
¨το σπιτάκι μου και μια δουλίτσα¨
Χάρισμά τους

Τα παιδιά θα διαλέξουν
Όταν έρθει η ώρα θα διαλέξουν
Η ελευθερία τους θα ‘ναι μια νέα ελευθερία

Έτσι κι αλλιώς όλα είναι υπερεκτιμημένα
Κάθε αληθινή ιστορία έχει μαύρα στίγματα
και δεν υπάρχει λόγος
να πληρώσεις ένα ουίσκι ακριβά
Θα βγάλεις όση απ’ τη  νύχτα απέμεινε στο ίδιο κρεβάτι
σβησμένος με μπύρα κι ένα τελευταίο στριφτό,
τριγυρισμένος απ’ τις επιλογές σου.

18/03/20

Εθισμοί

Υπάρχεις φίλε μου,
στο ίντερνετ με σάρκα και οστά
Οι μεθύστακες της γειτονιάς
στριμώχνονται στα ισόγεια μπαλκόνια τους,
τρία επί εβδομήντα
Δεν χρειάζονται περισσότερο χώρο ∙
δεν θα ‘χαν από κάπου να πιαστούν
Το καφενείο σκέφτονται, στο φόντο
Και τι δεν θα ‘διναν για ένα πιόμα
στη λιγδιασμένη του ατμόσφαιρα αφημένοι
Έχεις δει δυο μεθύστακες αγκαλιά;
Ο ένας να βαστά τον άλλον,
να τη βγάλουν μέχρι την είσοδο
με το κλειδί στο χέρι
Είναι συγκινητικό,
όσο και αποτρόπαιο
Μη σκεφτείς στιγμιαία την πάρτη σου,
κι αν ποτέ συμμετείχες  σ’ ένα τέτοιο αγκαζέ ∙
είσαι νέος ακόμη
Τους μεθύστακες κάνε εικόνα
Ύστερα,
σκέψου αν έχεις κάποιον
να σε βαστάει.

19/3/20

Μια μέρα σαν κι αυτή

«Ατρόμητο σας βρίσκω»,
μου λέει η κοπέλα υπάλληλος,
με μάσκα και γάντια γαλάζια,
στην εταιρία τηλεφωνίας.
«Θα υπάρξει κάποια χαλάρωση
όσον αφορά τις πληρωμές;» ρωτάω
«Όχι όσο θα είμαστε απαραίτητοι»,
μου απαντά
μ’ ένα χαμόγελο κάτω απ’ τη μάσκα,
προδομένο απ’ τις συσπάσεις του προσώπου
και τον τόνο.
Τόσο κρύα μέρα,
βουτηγμένη στον ήλιο!
«Να προσέχεις»,
μου λέει μια γνωστή με τον άντρα της.
«Εγώ φταίω που σας μιλάω» σκέφτομαι.
«Γάμησέ τους όλους» μου λέει
η πεθερά μου
«στείλ’ τους στο διάολο» ∙
τα βρίσκουμε καμιά φορά.
Μετράμε κρούσματα, αυτοκτονίες…
Τίποτα δεν αλλάζει,
η αφορμή μόνο.
Μια απέραντη σκηνή εγκλήματος.

 

10/03/20

Η βροχή συνέχιζε τα πηγαινέλα της στον σκαμμένο πεζόδρομο μ’ έναν ουρανό που δεν ήξερε που να απολογηθεί. Η ¨Πανούκλα¨ του Καμύ έδινε όλες τις απαντήσεις στα μεγαλύτερα ερωτήματα που έθεσε ποτέ η ανθρωπότητα στον άνθρωπο. Στον άνθρωπο, όχι σε όλους και όλα. Έπρεπε να μεθύσω αρκετά για να σταυρώσω δυο λέξεις στο χαρτί, μα ίσως προηγήθηκαν κι άλλα.
Άνοιξη.
Φύλλα συνεχίζουν να πέφτουν. Πουλόβερ, πουκάμισα, φουλάρια, κασκόλ, δερμάτινα τζάκετ, παλτό, μπίρες, ουίσκι, μπύρες, τσιγάρα, όλα παίζουν και θα ‘λεγε κανείς πως τίποτα δεν κάνει ∙ παρά μόνο φυλάνε τη σκόνη, ανήμπορη να αιωρηθεί ελεύθερη περιμένοντας την εποχή της.
Στην επαρχία, στις πόλεις που κάποιοι έχουν ξεχάσει ή και δεν γνώρισαν ποτέ, η καραντίνα είναι μια χρόνια μόδα (εν τω μεταξύ χώρες ολόκληρες αφανίζονται). Κι αν ο ιός δεν εξαπλωθεί και ξεμείνουμε από δικαιολογίες, τότε θα την έχουμε κάτσει για τα καλά. Οι δυνάστες, προφήτες, άγιοι και σωτήρες για μια ακόμη φορά. Απ’ το επόμενο πρωί, ο δάσκαλος θα συνεχίσει να σε θέλει αδιάβαστο και οι παπάδες διαβασμένο. Η κοινωνία να μισεί και να μην λέει να σε χωνέψει για ό,τι υπήρξες, εσύ και οι όμοιοί σου. Το χωνευτήρι παρ’ όλα αυτά να επιμένει, κι εσύ να μην έχεις σάλιο.

Πετάξτε τα όλα (στον Buk)

Ξεκίνησα με δυο λέξεις που μάλλον σιχάθηκα πολύ
για να μην τις πετάξω
Ίσως τα μόνα κόκαλα που τρίζουν είναι
αυτά των ζωντανών ∙
ένα τσιγάρο έτσι κι αλλιώς θα ζέσταινε  πάντα
τα χέρια σου.
Η τουαλέτα,
την ώρα που το μπαρ παίρνει να  κλείνει,
εγκαθιστά την  εγκατάλειψη,
μια φωτισμένη κόλαση στο βλέμμα,
στο βλέμμα σου.
Δεν έχει τίποτα εκεί,
όλα σε έλλειψη.

 

Τίποτα, εδώ

Ίσως να μιλούσε για τοπία άγρια
ή και για ζώα ακόμη,
πράγμα που θα σήμαινε το όμορφο
και το ελεύθερο
Kαι τότε, μες την αγριότητα της πόλης,
οι ορισμοί του όλοι θα πέφταν στο κενό
Οποιαδήποτε ώρα μπορεί να σκουριάσει
Κι όταν οι δείκτες καβαλικέψουν για τα καλά το αύριο,
έτσι ανήμπορος και ψάχνοντας για σπίτι
θα μουρμουρίσει πως άλλη βία
δεν του απέμεινε
και το κορμί του θα ‘δινε ∙
αρκεί να ‘ταν άνθρωποι.