[…] Κι αν γινόμασταν ξάφνου ¨φιλαράκια¨, για να ξοδέψουμε λίγη ακόμη ζωή, θα ευχόσουν να ‘ναι μακρύς ο δρόμος;
Ποτέ δεν εννόησα αυτό που κάποιοι ονόμαζαν και ονομάζουν – σταθερή πορεία στη ζωή. Πρόκειται μάλλον, και μόνο, για την άνοδο, χωρίς υπόνοια πτώσης ή, έστω, προϋποθέτει την ύπαρξη διχτιού ασφαλείας. Μιας σωσίβιας λέμβου, σε περίπτωση ναυαγίου στη μέση κάποιου ωκεανού ονείρων, επιδιώξεων, ικανοποίησης της ματαιοδοξίας του είδους. Ο Τζακ Λόντον έκανε λογοτεχνία γιατί βρισκόταν ¨εκεί¨. Έσπρωχνε τη ζωή σε ένα βιβλίο που δεν είχε ακόμη γραφτεί, ο ίδιος όμως το ‘χε διαβάσει. Οι σελίδες του φτερούγιζαν κατάστηθα, τρυπώνανε οι ήρωές του και λόγχιζαν τον ποτισμένο του εγκέφαλο υπαγορεύοντας την επόμενη πράξη. Με χέρι σταθερό οδηγούμαστε στη μία και μοναδική αλήθεια. Αυτή του σήμερα, του τώρα. Πάσχουμε από έλλειψη ταξικής συνείδησης γιατί έχουμε γίνει χίλια κομμάτια. Οι λογοτέχνες πουλάνε black Friday,τυπώνουν ύστερα δυο τίτλους σε πνεύμα αντιρατσιστικό, ανθρωπιστικό, κι όλα βαίνουν καλώς. Ο φτωχός πουλάει φθηνά, αγοράζει ακριβά, οι ταξιτζήδες κατεβάζουν ουίσκι στην πιάτσα. Μπορούμε να σκοτωθούμε με χίλιους δυο τρόπους.
Περνώντας με πορτοκαλί 