Κάποιο αντίο

βλέπεις  έχω ήδη ξεχάσει

την ανία και τις μέρες που ακολούθησαν

δεν πρόφτασα να πω αντίο

είχα ήδη φύγει

με το πέτο σηκωμένο

χωρίς λουλούδια

με αγέρα μουσκεμένος

και τραύλιζαν τα παραθυρόφυλλα

σε ρυθμούς απίθανους

καταμεσής καθώς κείτονταν το βήμα μου

Σαν σήμερα *

Ώρα πρωινή / συννεφιά
Δεν ξέρω αν πρέπει να ανοίξω την καρδιά ή το βήμα μου
Υπάρχουν φορές
που ο δρόμος χάνεται•
και η απόσταση
Η σάρκα γερνά
Τα κόκαλα σκληραίνουν, τρίβονται
Στις στέγες των χαμόσπιτων λίμνασε η βροχή
Ώρα πρωινή / βρόχινη
Όλα επιστρέφουν
Οι εποχές, τα χρόνια
η αγάπη

 

*στην Αριάδνη

Τρέχεις

Ματώνεις για ένα πείραμα που απέτυχε
Αίμα που βράζει στο κλιμακοστάσιο
μέχρι την έξοδο στους αιώνες
Εκεί που η κόλαση παγωμένη γουργουρίζει
τα σωθικά της
Στις αυλές τα μανταλάκια χορεύουν αχαλίνωτα
τραγούδια του χθες, της εγκατάληψης στο τέλος του χρόνου
Ποτάμια το σπέρμα των δολοφόνων
κύκλωσε τα ίχνη σου
Δήθεν αιχμάλωτοι παλινδρομούν το μυστικό τους δείπνο
Στις αγέλες μοιράστηκε το επιδόρπιο
Ξημέρωσε η νύχτα που ονειρεύτηκες
Ξύλινοι οι άνθρωποι αναπνέουν •
λες τάχα πως ζουν
και τα σιδερικά καπνίζουν
Φουντάρει η κάπνα απ τις ταράτσες
κι απ τις δεξαμενές που ξύπνησες νεκρός
αρμέγουν τα στοιχειά σου
Παίξτα όλα στο 3 κόκκινο
Ποτέ δεν ξέρεις

Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε

Θυσίασα τα πάντα για ένα ποίημα
Παλιά ταξίδευα
μα ιδέα δεν είχα για θυσίες

Σχεδόν

Σκέψου την αλήθεια να κερδίζει σε τηλεοπτικό σόου
Στα φρικ σόους, παλιά, κερδίζανε τα τσιγάρα
Στα αμφιθέατρα χάσκανε τα καθίσματα
στην κατηφόρα
Σχεδόν πάντα
πρέπει να πιάσεις πάτο

* στον Κώστα Π.

Καθρέφτης

Και κοιτάζω τους ανθρώπους
Στο βλέμμα
Στα δάχτυλα
Στα νύχια
Στα μαλλιά
Στα δόντια κάποτε τους κοιτούσα
Κοιτάζω καμιά φορά, από μακριά
αυτούς που επιστρέφουν
με το υπόλοιπο της μέρας τους πακέτο
Και ποια ζωή να ζηλέψεις τελικά
Κι αυτό που λιγάκι φοβάμαι
Πως θα μου μείνει να κοιτάζω ο δρόμος
Που τόσο με λάτρεψε

Της ανομίας

Χθες βράδυ κατακρημνίσαμε τον παρθενώνα
και απ’ τα ερείπιά του στήσαμε ένα μπαρ.
Πνιγμένο σε κάπνα και χνώτα αλκοολικά.
Τα λόγια μας κάψανε τη γη
και γέννησαν θάνατο,
σε μικρές δόσεις ευτυχίας.
Κομπάζαμε ύστερα πως πληγωθήκαμε •
πιστοί στις ενοχές και στους πόνους μας,
γιατί ο χρόνος χάθηκε
και τα μνημεία βρήκαν ένα λόγο να υπάρχουν.

Ασυνόδευτο

Στο δωμάτιο η υγρασία ήταν αφόρητη.
Κατέβηκα τι σκάλες για να αράξω στ αμάξι.
Λίγη καλή μουσική, ζεστή μαγκιόρικη ατμόσφαιρα και μοναξιά.
Το κεφάλι μου ήταν ήδη γεμάτο και η δίψα μου απροσδιόριστη.
Νερό και τσιγάρα.
Μουσική και βλέμμα στο χάος, απροσδιόριστο.
Στεγνώνοντας από σκέψεις και για να μην προκαλώ,
άλλαξα δίσκο και γύρισα τη μίζα.
Γυρεύοντας απογοήτευση, δύο νύχτες μετά,
έφτασα στο μπαρ, που κάποτε γούσταρα να πηγαίνω .
Με πήρε λίγα λεπτά να νιώσω εφικτός•
η μπίρα, το σκέτο σκοτσέζικο σε μικρό ποτήρι κι εγώ.
Όταν αργότερα ξερνούσα λίγη πραγματικότητα,
στο δωμάτιο των αγοριών,
σιγουρεύτηκα,
πως όταν βούλιαξα στον καναπέ εκείνο το βράδυ
σε ερωτεύτηκα άλλη μία φορά .

Βόλτα στην πόλη ή Η επιστήμη απέτυχε

Καλογραμμένη η ασχήμια του κόσμου σημαίνει καμπάνες,
σε πύργους που καρφώθηκαν στη γη
ενώ αυτή όλο και βαθαίνει.
Όλη η τρέλα στους δρόμους.
Ο φόβος στα πεζοδρόμια γυρεύει διάβαση,
δεν νοιάζεται .
Στους όποιους τοίχους οχυρώνονται η παράνοια και η διαταραχή.
Η σύγχυση είναι η νέα μόδα.
Στα βενζινάδικα και σε δήθεν κωλομάγαζα
ξοδεύεται η ομορφιά των κοριτσιών,
για ένα φλιτζάνι σκάρτου καφέ και μια βόλτα στο πουθενά .
Τα αγόρια ψηλαφούν ακόμα το σώμα τους
αδυνατώντας να κατανοήσουν την αποτυχία.
Θα βρίσκανε τόσες αλήθειες εκεί.
Τα παιδιά ξυπνάνε κουρασμένα.
Οι μεγάλοι αρνούνται να ξυπνήσουν έτσι κι αλλιώς.
Γελάστε κι ας είναι ψέμα.
Πουλήστε την υπομονή και τα δάκρυά σας,
για να μπορούν τα μαλακισμένα αφεντικά να κλείνουν το μάτι με νόημα μπροστά σε οτιδήποτε ανόητο.
Έχουμε τόσους λόγους να ζούμε πια,
ψυχο λόγους, γλωσσο λόγους
και ένα σωρό άλλους λόγους.
Μα περισσότερο θυμίζουμε καλοδιατηρημένους νεκρούς.

Ο περιπατητής

Ξέχειλος από αισθήματα
ιστορίες ονειρικές και άλλες
νοσηρές
ένιωσε ξάφνου να χωρά όλο τον κόσμο
Μα ο κόσμος δεν τον χωρούσε τώρα

Σ αυτόν τον κόσμο δεν χωρούσε πλέον κανείς

Μπασμένος και άχρωμος
ξεπλυμένος
και στεγνωμένος με κάθε λάθος τρόπο
αυτός ο κόσμος δεν χωρά πλέον κανέναν
Κλειστός
και κλεισμένος πίσω από πόρτες
σε ταυτότητες ορκισμένος
και δοσμένος με δόσεις ηλεκτροσόκ
αυτός ο κόσμος δεν χωρά πλέον κανέναν
Κρυμμένος σε καρτ ποστάλ
σταλμένα από πνιγερούς παραδείσους
χαμένος σε πατρίδες
και σε χαμένες παρτίδες
αυτός ο κόσμος δεν χωρά πλέον κανέναν
Λατρεμένος και μισητός
συνάμα
φοβισμένος και αγέρωχος •
αυτός ο κόσμος

Προχώρησε ένα βήμα…